De Hongaarse Verdediging

Misschien wel net zoals de journalist die de afgelopen weken de Nederlandse kopstukken van deze eeuw heeft trachten te behandelen, verkeer ik in het dilemma welk deel van de geschiedenis ik er uit zal lichten en welke niet. Flarden schieten gelijk door je hoofd: Gokpaleis Mantel, schaken, WeedeZwee, liften, fietsen, biljart uiteraard, maar boekenweek bij Q8, paniek in IKEA of een wandeling van Haarlem naar Amsterdam na de laatste ronde in de Flapkan moet dat er nog uit gelicht worden?
Er moet ergens begonnen worden; en dat begin ligt net iets voor Gokpaleis Mantel. Twee heren dringen zich tijdens schoolpauzes op aan twee andere heren die bepaalde lesuren gebruiken om een soort oorlogje op papier uit te vechten. Al snel ontdekken ze dat kaarten een goed tijdverdrijf is en veilig voor pubers die niet direct van plan zijn het achterste van de tong te laten zien. Gokpaleis Mantel is geboren en stort zich met verve op alles wat kaartspel is. Een Romereis geeft nog een injectie voor zover nodig en het paleis schittert in haar volle glorie. Er volgt een doorregende fietsvakantie, maar niets lijkt het paleis te stuiten. Als de kroegen in Haarlem gaan sluiten, dan was er altijd nog café Pijnboomstraat of Dreef die ruimte bood aan dorstige kaarters. Aan de poorten van het hoogste kaartspel (Bridge) begint het paleis te kraken, en het verval begint. Met het begin van onze studies worden de scheurtjes in het paleis nog wat genegeerd, maar tegen het einde van onze studies bleek het paleis niet meer dan een kaartenhuis.
De studie bracht ons beiden in Amsterdam, wat eigenlijk het contact niet makkelijker maakte. Zo gebeurde het dat we elkaar ongeveer voor een half jaar uit het oog verloren. En iemand die mocht denken dat het hoogste punt bereikt was met Gokpaleis Mantel, dat er niets meer te ontdekken viel, kwam bedrogen uit. Want ineens werd het zomer en gelift moest er worden, met Marokko als einddoel.
Net zo voor de hand als het lag dat we in Barcelona zouden stranden, zo zeer lag het voor de hand dat de heren, gefrustreerd doordat ze zo stom en overmoedig waren geweest om op het heetst van de dag te gaan liften, hun Marokko plannen,net zo makkelijk aan de kant zouden schuiven. Onder het genot van sangria op de Ramblas bood het schaakspel de oplossing. Vol als we waren van de Hongaarse verdediging, kon het nieuwe reisdoel niet anders dan Hongarije worden. Al schakend en filosoferend werd het liften tot een kunst verheven, ontdekten we dat het pas prudent pour les filles was en had Hotel Op een Houtje Bijten altijd een kamer voor ons vrij. Hoe anders kon zo'n vakantie eindigen dan in een overnachting op je eigen balkon in Amsterdam. Viel er niets meer te ontdekken? Tsjecho-Slowakije, Slowakije, Hongarije, negen hoofdsteden in drie weken omdat St. Petersburg niet helemaal lukte, zouden volgen. Want als er geen obstakel in een vakantie was, dan zouden we er zelf even een creeren.
Maar goed wat in het buitenland lukt dat moet thuis toch ook lukken? Gelukkig werd al vrij snel de donderdag uitgevonden en met name vanaf het Hasselaarsplein was dat een impuls om te ontdekken hoelang zo'n donderdag nu eigenlijk duurt. Als ik me het goed herinner duurde de langste donderdag 88 uur. Dankzij de donderdag ontdekten we dat een avondje biljarten op cassis ook best leuk kan zijn, dat het boekenweek kan zijn bij Q8, dat het Raaks moeilijk af te zetten is en dat van der Valk niet van piramides houdt. Wat valt er dan nog te ontdekken?

	Of je elkaar in een huis niet de hersens gaat inslaan misschien? Toch enigszins bevreesd voor nog een Tibor affaire, besloten we desondanks te gaan samenwonen. Misschien was de periode op de WeedeZwee wel een grote donderdag. Geen computerspel was veilig voor ons van flipperen, nethack, volleybal, lemmings en het nooit meer evenaarde Yungshikawei, naar nog meer flipperen en nethack. Schaken was natuurlijk het Italiaans en de Hongaarse verdediging speelde je als je het bord nou niet eens in de hens wilde hebben. Het Paasschaak werd opgericht en de Tijgers van de Zwijger zouden iedere troonpretendent rauw verslinden. (De eerste niet Tijger moet zich nog steeds aandienen…..)
Gokpaleis Mantel perfectioneerde het kaarten, in de vakanties werd het liften en het buitenleven tot in het absurde doorgevoerd, de donderdag een nieuwe meeteenheid, maar wat maakte de WeedeZwee nu eigenlijk speciaal? Kees? Onze Ninja Turtle? De kick als je weer met het spook had gesproken? De verbazing dat dochter spook ook kon praten? Of waren het de kilo's koek / pistachenootjes met de 2 liter flessen van de DirkIII? Niets, nee niets van dit alles, dit was hooguit couleur locale. Nee iets heel alledaags, daar draaide het om. Met de efficiency van de DDR , deden we iedere dag boodschappen eerst bij de Edah en later bij de Turk. Boodschappen doen hoe doe je dat? Doe navraag en iedereen zal van mij zeggen dat ik de Turk al een fietswaardige afstand zou vinden. Maar wij gingen lopen, want dat ouwehoerde beter. Maar waar ging het over? het deed er niet toe. Het communiceren via onzin werd de nieuwe uitdaging, de nieuwe ontdekking. En terwijl we voor de buitenstaander zo'n beetje correct de Tegenpartij hadden geciteerd, hadden we feitelijk uitgewisseld wat we zoal de afgelopen tijd hadden meegemaakt. Valt er nog iets te ontdekken, de taal is tot onzin gepromoveerd?
Terwijl ik verhuis naar Praag, vraag ik me af of we toch niet stilletjes in de Tibor valkuil zijn gestapt. Maar als je samen met Dardo naar Praag komt, blijkt er wederom iets te ontdekken: Rene. Een week lang is hij aan onze zijde en verovert hij net als de Becherovka onze harten. Maar belangrijker we herontdekken elkaar weer een beetje, het gokpaleis is definitief 3-D.
Terug naar Nederland waar zou ik eens gaan wonen? Ach op de WeedeZwee bleek nog een kamer vrij. De Tijgers zijn terug! Geruisloos, als of ze nooit weg waren geweest, Mike het is gewoon ongelooflijk. De draad is weer opgepakt, alles is weer ouderwets. We spelen nog meer spelletjes, we proberen nog meer spelletjes uit te vinden, maar verder? Wordt er nog iets ontdekt?
Ja, Marije, die gaat naar Indonesie, een vriendin van Signaal opzoeken die daar stage loopt als arts. Of ik haar ken ? Was zij niet diegene, toen woonde Marije nog op Uilenstede, niets vermoedend een kop thee kwam halen wat ze vaker deed, terwijl Marije en ik op het punt stonden om met haar ouders uit eten te gaan in het kader van haar verjaardag en na tien minuten begon zij zich te realiseren dat er iets vreemds aan de hand was. Want ouders bezoeken zelden hun dochter op een doordeweekse dinsdag.
Het is in de periode na Indonesië als we allemaal in een straal van een kilometer van elkaar wonen, dat we dan weer met zijn tweeën, drieën, of vieren gaan eten, theeleuten of kroegen. We belanden zomaar in Cafe de Lelie, Marije en ik geloven het op een gegeven moment wel , en jullie? Jullie hebben opeens genoeg te ontdekken. Friesland is helemaal boppe, maar jij gaat niet samenwonen en je woont ook niet samen. Uiteindelijk toch ontdekt dat je samenwoont, of beter gezegd wij ontdekken ondertussen hoe het leven van een werkende samenwonende (/ getrouwde( vanaf heden)) man eruit ziet en hoe moeilijk de donderdag daarin past. Langzaam aan zijn de jonge honden wat tijger af. Of ik bang ben dat er niets meer valt te ontdekken?
Slechts als we ergens ver in de tachtig de Hongaarse verdediging hebben verslagen, dan..., misschien dan hebben we het  allemaal ontdekt?