Een huwelijk in 1999 is meer regel dan uitzondering, maar daarom niet minder ingrijpend voor de betrokkenen. Ik spreek uit ervaring. Zelf ben ik al 9 jaar met je getrouwd en tenslotte valt mijn leven ook in twee delen uiteen: 28 april 1963 tot en met die ene gedenkwaardige avond ergens 1990, het was volgens mij oktober, en daarna. De vraag is nu: is er sinds die gedenkwaardige avond ergens in 1990 veel veranderd? Nu ja, we zien elkaar veel te weinig, maar dat krijg je als mannetjes bezigheden met dames hebben. Maar verder houdt het gesprek niet op. Waarom zou het ook.

Uiteraard wordt een mens als ik in eerste instantie nostalgisch. En in tweede instantie alleen nog maar nostalgischer. Dat is ook het makkelijkste. Gezien de terecht beperkte ruimte die iedereen beschikbaar gesteld krijgt ontslaat mij dat tenslotte van de plechtstatigheid jullie een ideaal paar te noemen en veel geluk te wensen en dat de kinderkens dan nu maar moeten komen, want die verdienen zulke geweldige ouders als jullie natuurlijk zondermeer. Om dat te weten te komen hebben jullie mij niet nodig, dacht ik zo.

Alle goede dingen komen in drieën en zo heb ik 3 ijkpunten uit onze geschiedenis gedestilleerd. Allereerst onze legendarische tocht in 1992 naar één van de mooiste landen van Europa. Dat wat Engeland had moeten zijn werd het land van vis en fado. Het land ook waar je zonder al te veel protest een heel bos in de fik mag steken zolang je het maar ‘bachos’ houdt. Echter, het moment om nooit te vergeten is, naast de onnavolgbare avonturen van Herman de mug, het oponthoud in een bushalte, ergens 200 kilometer ten Zuiden van Rèèèèèngngsah.

Ten tweede, je was toen al als volleerd technicus in dienst bij één van de meest legendarische programma’s die Amsterdam ooit op de radio heeft mogen beluisteren, zaterdag 2 december 1995. Geen mens heeft het gehoord, maar goddank waren wij erbij, samen met betraande glaasjes en koud bier. 2 Uur lang en het staat op tape. Het was een avond waar we het tot ver de 21^ste eeuw over zullen hebben.

En dan het slotakkoord: een film die misschien maar door 400 mensen is gezien en dan waarschijnlijk niet eens helemaal. Een film van een ongekende schoonheid, waarvan je zou kunnen zeggen: de mensheid valt uiteen in 2 groepen: zij die kunnen zeggen: ‘Wij hebben hem nog gezien’ en de overigen. En dan vallen die happy few ook nog eens uiteen in 2 groepen: zij die kunnen zeggen: ‘Wij hebben de maker nog gesproken’ en de overigen. Een film die zich laat omschrijven als een belevenis, .waarvan het begin zich nog het beste laat omschrijven als het beste reclameshot voor Melkunie-koeien en een film met een fabuleus slot

Ziedaar de ijkpunten. Natuurlijk er is meer, maar een mens moet keuzes maken. Er is meer zoals een ontvreemde slagersfiets, Ajax, een leuk bandje uit Londen, voettochten, Any Day Now, 2 of toch 3 concerten van Les Negresses Vertes, een cursus Russisch, een cursus Esperanto, mevrouw Kokkelkoren, en weet je die 2 meisjes nog op het Hasselaersplein waar we niet mee mochten spelen? Ja man, je blijft bezig. Nostalgie in overvloed, dacht ik.

Nu, het is genoeg zo. Mijn zegen rust op jullie hoofden, zolang het gesprek maar voortgaat.

André