SPECIALE HUWELIJKSBIJLAGE

Ingezonden brief Mariska Steenks	Cultuur agenda Mariska Steenks	Amsterdam, 1998
Herinneringen aan het zeilzwerfkamp in 1993	Anke Petra en ik hebben een gezamenlijke vriendin: Marije F.
Op ZK-III 1993 waren Anke Petra en ik samen adju. Ik herinner me vooral dat één en ander erg relaxed verliep. Belangrijk was dat we zo'n beetje dezelfde ideeën hadden over onze taak. En dat vond ik heel prettig! Als ik aan Anke Petra denk, denk ik ook vrij snel aan de snicker-seks. Deze vorm van seks kan ook met andere levensmiddelen worden genoten. (Hetgeen mij te ver ging, maar AP beleefde hier met horde veel plezier aan!) Het bijzondere van dat zeilkamp was dat op donderdagavond de poeper niet meer bereikt kon worden. Eén schipper was met zijn bak ter hoogte van van het konijnen-eiland (Lange Hoekse Polle) aan lager wal geraakt. Door de harde wind en het late tijdstip werd besloten om, met de rest van het kamp op het eiland te overnachten. Volgens mij, Anke Petra heb jij toen aardappels en andijvie uitgedeeld aan alle bakken. Elke bak heeft toen eten gekookt bij één van de vele pretpoepertjes die daar aan wal lagen. Jullie zijn vervolgens gaan slapen in de bootjes en de volgende ochtend pas weer naar de poeper gevaren. Zo is het verhaal mij bijgebleven. Zelf zat ik die dag in de bak van Aad. Als enige bak hebben we die nacht de poeper bereikt. Wat een heldenbak!	Deze vriendin doet aan theatersport. Ik wilde graag naar een voorstelling en het idee werd geboren om samen met AP een avondje cultureel te doen. Ook Dion besloot met ons mee te gaan. Gedrieën op de fiets naar het theater. Dion scheurde overal door terwijl ik voorzichtig om mij heen keek in de grote stad Amsterdam. Zowel tijdens als na de voorstelling heb ik zeer veel plezier gehad met mijn gezelschap. Dion droeg nog een idee aan voor het vrije spel na de pauze. Het idee werd geaccepteerd en wie nu nog gelooft dat theatersport echt spontaan is, zou betermoeten weten gezien de relatie die Dion heeft met Marije F. en David K. (doet de belichting bij een voorstelling). Kortom: een plezierige kennismaking voor mij met cultureel Amsterdam. (Advertentie)
Zin in een helden bak??? .... www.signaalkampen.nl

Culinaire tip Mariska Steenks	Een Friese dokter, Arend Bos	Dus beter dan de rest? Bergum, augustus 1995
Lunchtip t.b.v. huwelijksreis naar Mexico	Na een mooie, lange tocht over de Friese wateren bereikte ons Zeil-
Necesitar: 1 palta (avocado) 1 tomate 4 pan sal pimienta	zwerfkamp die avond dan eindelijk het Bergumermeer, alwaar de poeper van John en Lauren al gezellig knorrend op ons lag te wachten. We waren moe, dus hielden na het eten gelijk de avondsluiting, zodat de horde kon gaan slapen. De staf zat al grotendeels te dutten/kletsen/drinken/snoepen in het stafhok. Enkele doorzetters waren 'even snel' aan het afwassen.
	"Haastige spoed, ....", kent u die uitdrukking? Opeens sneed het vlijm- scherpe keukenmes in het sop een flinke jaap in de vinger van Anke Petra. Als dokter in de dop instrueerde ze ons: breng me maar even naar de dienstdoende huisarts in Bergum, want dit moet echt gehecht worden. Zo gezegd zo gedaan.
Tenga una palta madura y un tomate. Tenga los panes. Comida los panes con tomate, palta y un pocito sal + piemienta. Provecho!!!	Buitenboordmotor gestart, en in een kwartier stonden we in de Bergumse jachthaven. Vanuit de telefooncel (jaja, dit verhaal speelt zich al lang geleden af) belde Anke Petra de arts uit zijn bed. Ze legde de situatie voor en besloot met de opmerking dat het volgens haar bescheiden mening als arts-in spé, toch echt gehecht moest worden. zie ook pagina 3

vervolg pagina 2

Het werd stil aan de andere kant van de lijn. Hoe we het in ons hoofd haalden om de dokter voor zoiets onbenulligs uit zijn bed te bellen, en of we wel wisten hoe laat het was! Niet zo laat als we dachten, bleek later, maar dat kwam door de kamp- tijd. De arts weigerde ons botweg te ontvangen en Anke Petra te behandelen voor dit 'akkefietje' en adviseerde ons de vol- gende dag maar terug te komen, als het nog zo zou bloeden. Hij hing de telefoon op en liet ons verbijsterd achter in de Bergumse telefooncel om drie uur 's nachts (of was het nou vier uur?).

Anke Petra, die ondanks de bloedende vinger de koelbloedigheid zelve was, nam hier uiterard geen genoegen mee en besliste: we gaan naar Leeuwarden.Dus de enige taxichauffeur die Bergum rijk is, uit zijn bed gebeld. Toen deze over zijn verbazing heen was, wilde hij dit commercieel aantrekkelijke ritje wel uitvoeren. Voor bloed op de achterbank hoefde hij niet te vrezen, er zat een grote, schone (?) theedoek om de hand gewikkeld.

In Leeuwarden heeft een slaperige, doch vriendelijke arts in het Medisch Centrum Anke Petra snel en vakkundig gehecht. Het was goed dat we direct langsgekomen waren volgens deze 'witte jas', dus gerustgesteld kropen we in de nog wachtende taxi, die ons voor de terugreis het laatste kampgeld uit de zak klopte.

Of de betreffende huisdokter inmiddels een flinke berisping van het Medisch Tuchtcollege heeft gehad, vermeldt de historie niet, maar één ding is zeker:

Was nooit meer af in Bergum in het holst van de nacht!